*Uśmiechnęła się do Sakury.*
- Chcesz iść ze mną na spacer? Rozbolały mnie kości, a jako mieszanka lwa z lampartem muszę się wybiegać. - *Podniosła się i podeszła do wyjścia. Ukradkiem pomachała łapą na pożegnanie ze swym władcą.*
- Może chodźmy do wodospadu? Suszy mnie w gardle. - *Powiedziała lekko chrypiącym głosem.*

Lew patrzył jak odchodzą.Zmrużył oczy i spojrzał na Mheetu. To że odchodzą wydawało mu się dziwne. Jednak był uradowany.Uradowany że mógł w samotności rozmawiać z swoim synem.Patrząc mu w oczy czekał aż się odezwie.....

Miał to gdzieś, że żółta mu podziękowała. Na jej miejscu by tego nie robił... Po co to komu? Uch, tylko strata czasu.
I pięknie. Wprost genialnie!
Zaczęła się zbierać durna chołota znikąd po byle co. My fucking good, no ludzie, no! Czy świat, los, czy cokolwiek, nie da mu pogadać ze swym ojcem? Ze Skazą? No najwyraźniej... Za co, ale to za co on musiał tak czekać i wzdychać, oraz stać jak durny kołek, wśród nich?
-Idźcie szybko, wy święte krowy, kurcze. Jako syn Skazy nie życzę tu sobie takich, co bez przerwy są nieśmiali, nie mogą zdobyć się na odwagę...-Myślał sobie Mheetu.-Kto do jasnej ch... je tu wpuścił? No dalej Skazo, dokończ dzieła! Wywal je stąd czym prędzej!
Tak, kremowy nie miał cierpliwości i lubił tak sobie myśleć o innych lwach, które mu w czymś przeszkadzają.
Na szczęście to się już skończyło. Mógł na reszcie porozmawiać ze swym ojcem... O śmierci. Jak już powiedział wcześnie. Chyba, że zmieni temat. Ale to mało prawdopodobne.
-No, wreszcie. Poszły sobie.-rzucił, gdy samice już odeszły.-Jak tam się tobie żyje, tatku? Nie rozmawialiśmy już od jakiegoś dłuższego czasu, a więc chciałem zamienić z tobą kilka bezsensownych słów. Po prostu. Chciałem pogadać, na spokojnie. Jak ojcec z synem.
Tak. Lubił sobie z nim zamienić troche słów, aby się uwolnić od krzyża, jakim jest jego świat.
-Co proponujesz na temat naszej rozmowy w cztery oczy?-spytał go.- Proponuję pogadać o życiu... A może chcesz też o śmierci?

- Długo by tu mówić.Śmierć jest dla słabych a życie......Życie jest dla silnych.
- Ale czasem to śmierć wszystko rozwiąże.Śmieć włada życiem a życie słucha śmierci.
- Gdyby nie śmierć nie było by mnie tu gdyby nie życie też by mnie nie było..
Zmrużył oczy.Spojrzał z powagą na Mheetu. Wiedział że on go słucha.Ale nie wiedział czy go rozumie.

Czekał sobie jakiś czas na odpowiedź ojca. Tylko raz spojrzał na białą lwicę, która najwyraźniej śpi. Ale czy na pewno..? Najlepiej to splunąłby w jej stronę i krzyknął do niej:
-Won stąd! Rad, dwa! Nie widzisz, że chcę być z moim ojcem w cztery oczy? Ruszaj ten zadek, i wio!.
Ale oczywiśnie nie jest żadną ruską chołotą i niedałby tak powiedzieć o sobie. Po co? Aby zniszczyć wizerunek księcia? Nie... Nie chciał. Nie chciał, aby jego wizerunek się znacznie pogorszył i mówiono do niego " Siemasz ruska chołoto! ".
O, a jednak ojcec się odezwał. Wreszcie.
-Czy aby na pewno ojcze?-rzekł patrząć w jego ślepia.-Właśnie. Czy nie pamiętasz, jak opowiadałeś mi kiedyś, że prawie byłeś u jej drzwi? Prawie ci je otworzyła, ta mroczna otchłań...
A co. Jemu przecież musi wyznać, co sądzi o takowym.
-Ja... Ja też kiedyś byłem  w tej mrocznej ścieżce. Pamiętam, jak już miałem umrzeć na Cmentarzysku Sloni, po prostu ze strachu. Byłem jeszcze wtedy ciekawym, lwioziemskim lwiątkiem, które chciało poznać swego ojca. Hieny... Ten durny chichot daje czasem w kość. Wtedy mi właśnie dał prezent szansy ucieczki z tego świata i poczucia ulgi. Już powoli nie utrzymywałem się o własnych siłach, prawie korsarz otworzył mi drzwi i ujrzałem światło! Prawie weszłem do tamtego powiemszczenia, ale ty uratowałeś, przygarniając mnie.-opowiedział mu bezdusznie, czasem spoglądając w glebę.-Dzięki..
A co! Czy nie mógł podziękować własnemu ojcu od uratowania, patrząc w jego oczy? Choć zazwyczaj ponury. Na jego pysku jakby się coś zmieniło! Kąciki ust uniosły się na chwilę, przypominając krótkotrwały uśmeszek.
Klapnął na zadzie i czekał na odpowiedź.

Na widok ojca aż brwi jego uniosły się ku górze. Jejciu, czy to był jakiś żart, czy co? Na prawdę! On także kiedyś przeczuwał śmierć! I czy nie mógł jemu nawet... Podzienkować?
-Mięczak z ciebie, wiesz?-mruknął pod nosem zdziwiony.
Wybył.

z.t.

*Przyszłą i stanęła w progu. Popatrzyła się dookoła. Zobaczyła króla i nikogo więcej. Podeszłą do swojego leża, nadal kiwając się mocno na boki. Prawie zemdlała. Kiedy postawiła łapę na kamieniu, na którym spała - zemdlała. Rozległ się niegłośny, ale słyszalny huk. Wyglądało to, jakby umarła.*