*Przyszłą i położyła się obok wody. Ponownie włożyła nogę do wody. Była ciepła. Leżąc, dostrzegła jaskinię generała. Przeszły ją ciarki.*
- Ohydne miejsce. - *Powiedziała do siebie. Usłyszała ryk. Przez chwilę się przestraszyła, ale potem odpowiedziała tym samym. Tylko, że jej ryk był troszkę głośniejszy.*

Dziecko! Zrozum, nie przebywa się w dwóch tych samych miejscach jednocześnie. Wybij ze skały Skazy, to będzie oki.
Wybiłam ze Skały. Przeczytaj posty powyżej, jest napisane, że wyszłam. Czy Ty się na mnie uwzięłaś?!

Ostatnio edytowany przez Kompulu (2013-05-27 19:54:32)

*Spojrzała na swego trenera po czym przywitała się z nim.*
- Witaj, Tanglemane. Jak tam, u Ciebie? Wszystko w porządku? - *Powiedziała to nie z ciekawości, tylko z kultury. Była dobrze wychowana.*

- Tak...Jak na razie nie jest  okropnie.
- Tylko martwię się o Skazę nie wychodzi z jaskini.
Przestał pić i odezwał się.

- O! Witaj Sakuro!
Podniósł brwi z zaskoczenia.

Szturchnęła Kompulu łapą. Niech się prześpi - pomyślała. Nagle zauważyła coś czarnego. Podeszła tam i okazało się, że to... grzywa Skazy. Cicho do niego podeszła.

Ostatnio edytowany przez Sakura (2013-05-28 19:31:05)

Podniósł się powoli.Zauważył tylko Sakurę , Tanglemane i Kompulu. Zniesmaczony odszedł do groty. Ale ze strachem. Nie chciał żeby to się znowu stało. Oczywiście nie chodziło mu o podziękowanie ale o Mufasę. Kiedy Mheetu podziękował on akurat przeprosił.Czy to na pewno dobry moment?Nie zawracał sobie tym głowy.Chcąc zapomnieć o snach. Ale z kolei to było trudniejsze niż się spodziewał.

*Obudziła się. Napiła się wody i poszła w kierunku groty Skazy. Kiwała się na boki, z racji iż była głodna, a nie miała energii na polowanie. Odeszła z wodospadu.*

Wodospad.
Piękny, romantyczny, cudny, pełen chłodnawej, spokojnej wody wodospad. Pełen mhrocznych sekretów, piękny wodospad. I tutaj właśnie, po kłótni ze swym ojcem, przybył jego syn- Mheetu -aby się namyśleć nad ową sytuacją. Nad tym, jak jego ojciec stał się jakiś inny, zupełnie dziwny. Mniej, ależ to znacznie mniej znakomity nić wcześniej.
A to zaczynało z czasem niepokoić młodzika.
Przybył więc i on, wielki, kochany, cudaśny, młody Mheetu- syn Skazy i Sarafiny, brat Judasa, Nuki, Kovu i Vitani; nudząc się wielce klapnął sobie swym chudym tyłeczkiem przy wodospadzie. Machał ogonem to w jedną stronę, to w drugą. Ziewnął łakomie, znudzony, wyczerpany trudem zmieniającego się życia. Swój zacny łeb, ozdobiony jeszcze zacniejszą grzywą, przybliżył do wody, a język zaś, dotknął czystej tafli tego krystalicznego źródła lekkiego smaczku. Po chwili, gdy zaspokoił pragnienie, ułożył łeb na łapach i przymrużył oczy wsłuchiwając się w śpiew ptaków, jak i szum wodospadu wdychając woń pięknych kwiatów. Czuł, jak wreszcie do jego nozdrzy dostaje się czyste powietrze.
Mógł się wreszcie, poraz kolejny, namyślić nad niektórymi rzeczami mając nadzieję na spokój, a chciał go właśnie tutaj napotkać.
-Tato, dlaczego się tak zachowałeś?
Czasem mnie dręczy to, że się zmieniasz na gorsze, wiesz? Twoja znakomitość zmiejsza się z każdym dniem, więc zastanawiam się czasem, co. Się. Z. Tobą. Dzieje.
Tato?
Dlaczego już przestałeś być mi mentorem? Dlaczego przestałeś robić równie pięknie swe czyny, jak kiedyś? Dlaczego nie chcesz wrócić, do tamtego trybu życia? Dlaczego? Co się z tobą dzieje?
Tato? - tak właśnie, myślał sobie nasz najukochańszy Mheetu.
Jednak, mimo jego woli, coś miało nastąpić już zaraz złego, co miało zaszkodzić stanie skupienia młodzika. Coś drżało w tym powietrzu, coś dziwnie, ale to bardzo dziwnie niepokojącego.