Nie, nie uznaję tej opinii za chamską, tylko szczerą.
Co do pierwszego wiersza, to trafiłaś dobrze, polityka, ale i nie tylko. Chodzi o cały zestaw wydarzeń, które powoli następują; 3 katastrofa w tak krótkim czasie, śmierć niektórych dzieci poprzez nieodpowiedzialność matek.
A ten drugi był częścią odpowiedzi na pytanie "Co sądzisz o samobójcach?", a więc dopisałam wierszyk, bo miałam wenę. Ale miałam wątpliwości, czy wstawiać, czy nie. Takie, jakbym wcielała się w rolę samobójcy, a lubię się czasem wcielać w niektóre role.

A tutaj macie takie jakby opowiadanie, niedokończone, bo nie mam weny. Jest też na SLZ, ale warto je też dać tutaj.

Spotkanie rodzeństwa

A kiedy sen wieczny pokrył powieki jego
śniło się Tanabiemu
jak po skale szarej się wspina,
że szpon, jakby śmierć, ciągnie go za łapę ku mrocznym dnie
jak on się potyka
i wspina
ku górze
i traci już siły,
nie może wytrzymać.
Poczuł wreszcie na swej łapie
jakoby mokrą trawę
jakby koniec drogi.
Wszedł wtem na łąkę
na końcu skały
i poczuł ulgę
i spełnienie.
Szedł na przód, a oczy jego napotykały kwiaty.
Delikatne,
kolorowe,
radość niosące,
optymistycznie uśmiechające,
życzliwie patrzące
jakoby wśród nich przesiadywała duszyczka małej Uzuri
i była szczęśliwsza niż kiedykolwiek.
-Tanabi, Tanabi!
Lew zatrzymał się wtem
jak wyryty,
obejrzał się
i nic.
-Tanabi, braciszku!
I usłyszał
szczęście swoje.
-Uzuri?
-Tanabi, Tanabi!!
A jemu jakby łzy do oczu napłynęły,
serce poczęło mocno dudnić w piersi,
a zachwyt
i radość ze szczęściem
tęsknotą upojone
zakrywały mu całe oblicze.
-Uzuri, Uzuri!
Porwał się wnet
poleciał niczym strzała
ku niej,
a gdy był tuż przy owej
rozłożył swe ramiona szeroko
aby ona mogła się rzucić w objęcia jego
jak lwiątko,
którym przecie była.
A on aż upadł na trawę mokrą
a radość
nie odejmowała im uśmiechu.
I zaczęli obsypywać się przeróżnymi pytaniami
z troską
jak zwykło czynić miłujące się rodzeństwo.
-A Carissime?
-Żyje spokojnie.
-A ciocia Nessie?
-Spokojnie nad tamtą czuwa
pilnie
jak to zwykła mać nad swą córą.
-Nawet nie wiesz, jak mi o tym słyszeć miło.
-Uzuri, gdziem jest?
-Tu, gdzie trosk ci brak zupełny
gdzie szczęście nawiedza trawy
jakiem bliskie ci one
niczym uszom śpiew ptasi.
W raju jesteś.
W niebie.
Tutaj nikt nas nie rozdzieli.
Śmierć za nami
uciekła
i nie wróci.
-Słyszeć mi miło twe słowa.
Dziękuję.
I wtem utulił ją do swej uradowanej piersi,
a nosek jej swym ozorem ulizał
dając tym
dowód braterskiej miłości.
-Nie wiedziałem,
gdziem jest.
Lecz gdy cię odnalazłem
obaczyłem
niebo w twych oczach
potulniejsze mi bardziej
niż kiedykolwiek.
Mówiłem ci wcześniej
iże matula nasza
dała ci mienie zbyt trafne?
Uzuri.
Piękno,
które kryje się w serduszku twoim
daje mi to do zrozumienia.
A ta uśmiechnęła się
szeroko,
cudownie
i spojrzała
nań czuła
i radośnie
tak optymistycznie...!
-Nawet nie wiesz jak bardzo stęskniłem się
za twoim uśmiechem.
Serce.
A ona wtuliła się wtem
w grzywę jego
i nie chciała z niej wychodzić.
W niej ona
się czuła
po prostu-
bezpieczna.



Ciąg dalszy być może kiedyś nastąpi.